دفتر عاشقی
عاشقی....دیوانگی...آوارگیدفتر عاشقی
عاشقی....دیوانگی...آوارگی
گاهی چقدر دلم خنده می خواهد...
گاهی چقدر کم می آورم دستانت را
و نگاهت را که به من می گوید ...
دلتنگ من است
گاهی چقدر کم می آورم صدای پایت را
بر سنگفرش دلی که از آنِ توست
گاهی چقدر دلم خنده می خواهد
نه هر خنده ای
خنده ای در جواب خنده های شکفته بر لبت
گاهی چقدر دلم برای تو تنگ است
گاهی که تنهایم
گاهی که افسرده اسیر غم هایم
همیشه از تو نوشتن برای من سخت است
که حس و حال صمیمانه داشتن سخت است
چگونه از تو بگویم برای این همه کور؟
چقدر این همه دیدن برای من سخت است
خرابه ی دل من را کسی نخواهد ساخت
که بر خرابه ی دل خانه ساختن سخت است
به هیچ قانعم از مهر دوستان هرچند
به هیچ این همه سرمایه باختن سخت است
نقابدار خودی را چگونه بشناسم
در این زمانه که خود را شناختن سخت است
قبول کن دل بیچاره ام ، که می گوید
که پشت پا به زمین و زمان زدن سخت است
برای پیچک احساس بی خزان
همیشه گشتن و هرگز نیافتن سخت است
همه جا آسمان همین رنگ است
بیا اگر چه برای تو آمدن سخت است
به چه می اندیشی؟
به زمین یا به زمان؟
به نگاهم که در آن ... هاله ی غم
چو پرستوی سیاهی ز کران تا به کران
بال گسترده در این دشت سکوت
به چه می اندیشی؟
به هم آغوشی من با غمها...
یا به این رشته ی مرواریدی
که ز چشمم ریزد؟
به چه می اندیشی؟
کاش میدانستم
به چه می اندیشی؟
که نگاه تو چنین سرد و صقیل به سراپای وجودم دلسرد
خنده ات از سر زور
و کلامت همه با فکر دلم بیگانه
به چه می اندیشی؟
از تمنای دلم بی خبری؟
من و احساس دلم دشمن سختت هستیم؟
یا تقاصی است که باید به دلت پس بدهم
بابت عاشق شدنم؟؟
سال ها دل غرق آتش بود و خاکستر نداشت
بازکردم این صدف را بارها گوهر نداشت
از تهیدستی قناعت پیشه کردم سال ها
زندگی جز شرمساری مایه ای دیگر نداشت
هرکجا رفتم به استقبالم آمد بی کسی
عشق در سودای خود چیزی از این بهتر نداشت
بارها گفتی ولی از ابتدای عاشقی
قصه سرگشتگی‌هایت مگر آخر نداشت
سالها بر دوش حسرتها کشیدم بار عشق
هیچ دستی این امانت را ز دوشم برنداشت
کاش می آمد و می دیدم که از خود رفته ام
آنکه عاشق بودنم را یک نفس باور نداشت
آسمان یک پرده از تقدیر را اجرا نکرد
گویی از روز ازل این صحنه بازیگر نداشت
ناله ما تا به اوج کبریا پرواز کرد
گرچه این مرغ قفس پرورده بال و پر نداشت . . .
می دانی
پیرهن جدایی ات بدجور
به قامتم گشاد است
تو نیستی
آسمان بی معنیست
حتی آسمان پر ستاره
و باران
مثل قطره های عذاب روی سرم می ریزد
تو نیستی
و من چتر می خواهم ...
هر چیزی که حس عاشقانه و شاعرانه می دهد
در چشمانم لباس سیاه پوشیده...
خودم را به هزار راه میزنم
به هزار کوچه
به هزار در
نکند یاد آغوشت بیفتم ...
دخترک برگشت
چه بزرگ شده بود
پرسیدم : پس کبریتهایت کو ؟
پوزخندی زد .
گونه اش آتش بود ، سرخ ، زرد ...
گفتم : می خواهم امشب
با کبریتهای تو ، این سرزمین را به آتش بکشم !
دخترک نگاهی انداخت ، تنم لرزید ...
گفت : کبریت هایم را نخریدند
سالهاست تن می فروشم ...
می خری !!!!!!!؟؟؟؟؟
شب در کارنامه سیاهه زندگی اش
چه کرده است که لایق گرفتن این همه ستاره میباشد...
نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم . . .
پیش از دنیا
و حتی پیش از زندگی
ما مرگ را
در کتاب رکورد ها ثبت کردیم
با پستان هایی که
شیر هلاهل را
تزریق می کنند
در کام نوزادانی که
هیچ وقت
به دنیا نمی آیند
تا بمیرند .......
من..
در تکاپوی با تو بودن
خودم را یافتم
اما افسوس که
بی تو
شدم....
هنگامی که در شهری عظیم، بیگانه هستم.
دوست دارم در اتاقهای گوناگون بخوابم؛
در مکانهای گوناگون غذا بخورم؛
در خیابانهای ناشناخته قدم بزنم
و گذر مردمان ناشناخته را نظاره کنم.
مسافر تنها بودن را دوست دارم..............
سیـــــ ـــــــ ـــــگــــــار داریـــد؟؟؟
میخـــواهـــم خـــاطـــره دود کـــنـــمــــ ــ ....!!!!
امشب کفر خواهم گفت!
امشب خدا را به سلابه خواهم کشید!
و برای تمام زخمهای زندگیم
او را نفرین خواهم کرد!
و عدالت پوسیده اش را
به سخره خواهم گرفت!
امشب کفر خواهم گفت !
ترکهای قلب بیمارم را
خواهم شمرد !
و به تعداد زخمهای زندگی
به او شلاق خواهم زد
دلم تنگ است................
دلم اندازه حجم قفس تنگ است
سکوت از کوچه لبریز است
صدایم خیس و بارانی است
نمی دانم چرا در قلب من پاییز طولانی است.
آدمک آخر دنیاست بخند
آدمک مرگ همین جاست بخند
دست خطی که تو را عاشق کرد
شوخی کاغذی ماست بخند
آدمک خر نشوی گریه کنی
کل دنیا سراب است بخند
آن خدایی که بزرگش خواندی
به خدا مثل تو تنهاست بخند
موهــایم را ، در آسیــاب ،
سفیـــد کـــرده ام ...
امــــا ، پـی رو سیــاهی آینـــه ها ،
بیهـــــوده می چـــرخم ؛
ایــــن آرد لعنتـــی ،
با هیچ بــارانـی ،
خمـــیر نمی شود ...
همه پیش روی من، تا چشم یاری میکند، دریاست.
چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست.
در این ساحل که من افتاده ام خاموش
غمم دریا، دلم تنهاست،
وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست!
خروش موج با من می کند نجوا:
که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت،
مرا آن دل که بر دریا زنم نیست
ز پا این بند خونین برکنم نیست
امید آنکه جان خسته ام را
به آن نادیده ساحل افکنم نیست.
زیره این گنبد سنگی
که میاد تو اسمونم
میکشه یه قوس رنگی
اون که از تبار دریاست
اون که از نسله ستاره ست
وقتی باشه هر دقیقش
یه تولد دوباره ست
اون که آینه اتاقم
از حضورش بی نصیبه
تویه آینه من نشستم
اما من با من غریبه
من زمین خورده ام ای عشق
وقت جنگ تن به تن نیست
این شکست و میپذیرم
منه من شبیه من نیست
از تو غصه ها طلوع کن
تا غروبه من بمیره
توی خاکستر قلبم
شعله تو جون بگیره
تو به من خندیدی ....
و نمی دانستی ....
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم .....
باغبان در پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
ژسیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک ..........
و تو رفتی و هنوز .......
سالها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گامهایت تکرار کنان
میدهد آزارم ........
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم .....
که چرا ؟
خانه کوچک ما ....
سیب نداشت ...........
پرسید که چرا دیر کرده است ؟
نکند دل دیگری اورا اسیر کرده است ؟
خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است
تنها دقایقی چند تاخیر کرده است
گفتم امروز هوا سرد بوده است
شاید موعد قرار تغییر کرده است
خندید به سادگیم آینه و گفت
احساس پاک تو را زنجیر کرده است
گفتم از عشق من چنین سخن مگوی
گفت : خوابی سالها دیر کرده است
در آیینه به خود نگاه میکنم آه