دفتر عاشقی

عاشقی....دیوانگی...آوارگی

دفتر عاشقی

عاشقی....دیوانگی...آوارگی

 

  

 

 

              امشب کفر خواهم گفت!

                             

                                 امشب خدا را به سلابه  خواهم کشید!

            

              و برای تمام زخمهای زندگیم

          

                                                    او را نفرین خواهم کرد!

              

                و عدالت پوسیده اش را

          

                                                    به سخره خواهم گرفت!

             

              امشب کفر خواهم گفت !

              

                                                  ترکهای قلب بیمارم را

                    

              خواهم شمرد !

                

                        و به تعداد زخمهای زندگی  

 

                                                         به او شلاق خواهم زد      

 

 

  

 

                          

                          دلم تنگ است................ 

 

          دلم اندازه حجم قفس تنگ است

                      

                      سکوت از کوچه لبریز است

 

 صدایم خیس و بارانی است 

نمی دانم چرا در قلب من پاییز طولانی است.  

  

 

  

  

 

 

 

 

                   

                   آدمک آخر دنیاست بخند

 

      آدمک مرگ همین جاست بخند

            

               دست خطی که تو را عاشق کرد

 

           شوخی کاغذی ماست بخند

               

              آدمک خر نشوی گریه کنی

           

              کل دنیا سراب است بخند

         

                    آن خدایی که بزرگش خواندی

                                  

                                       به خدا مثل تو تنهاست بخند 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

              

          

                 موهــایم را ، در آسیــاب ،

                                                    

                                                       سفیـــد کـــرده ام ...

               

                امــــا ، پـی رو سیــاهی آینـــه ها ،

                                                   

                                                        بیهـــــوده می چـــرخم ؛

                    

                  ایــــن آرد لعنتـــی ،

                                                        

                                          با هیچ بــارانـی ،

                                            

                                                        خمـــیر نمی شود ...

               

                         

 

 

 

      

 

 همه پیش روی من، تا چشم یاری میکند، دریاست.

            

   چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست.

 

در این ساحل که من افتاده ام خاموش

 

غمم دریا، دلم تنهاست،

 

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست!

 

خروش موج با من می کند نجوا:

 

 که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت، 

 

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست

 

 ز پا این بند خونین برکنم نیست

 

  امید آنکه جان خسته ام را

 

به آن نادیده ساحل افکنم نیست.   

 

 

  

   

 

 

 

 
                      
 
                     میدونم که یه نفر هست

                                                            

                                                     زیره این گنبد سنگی

                       

                    که میاد تو اسمونم

                                                       

                                                       میکشه یه قوس رنگی

                  

                  اون که از تبار دریاست

                                                   

                                                اون که از نسله ستاره ست

               

                      وقتی باشه هر دقیقش

                                                    

                                                  

                                                         یه تولد دوباره ست

                   

                           اون که آینه اتاقم

                                         

                                                    از حضورش بی نصیبه

              

                   تویه آینه من نشستم

                                               

                                                        اما من با من غریبه

           

                من زمین خورده ام ای عشق

                                         

                                                 وقت جنگ تن به تن نیست

          

                       

                          این شکست و میپذیرم

                                       

                                                       منه من شبیه من نیست

            

                         از تو غصه ها طلوع کن

                                    

                                                             تا غروبه من بمیره

            

                          توی خاکستر قلبم

                            

                                                          شعله تو جون بگیره 

  

 

 

 

 

 

                                    

                                تو به من خندیدی ....

                                        

                    و نمی دانستی  ....

 

   من به چه دلهره از باغچه همسایه              

                                         

                                   سیب را دزدیم ..... 

 باغبان در پی من تند دوید

                                             

                                       سیب را دست تو دید

                         

 غضب آلود به من کرد نگاه

 

ژسیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک  ..........

 

و تو رفتی و هنوز .......

 

سالها هست که در گوش من آرام آرام

 

خش خش گامهایت تکرار کنان

 

میدهد آزارم ........

 

و من اندیشه کنان            

                 

         غرق این پندارم .....

 

که چرا ؟           

                

                           خانه کوچک ما ....

 

سیب نداشت  ...........  

 

 


 

 

 

 

 

 

                     

                           پرسید که چرا دیر کرده است ؟

                                          

                                      نکند دل دیگری اورا اسیر کرده است ؟

              

                          خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است

                                             

                                          تنها دقایقی چند تاخیر کرده است

             

                     گفتم امروز هوا سرد بوده است

                                              

                                              شاید موعد قرار تغییر کرده است

            

                     خندید به سادگیم آینه و گفت

                                      

                                          احساس پاک تو را زنجیر کرده است

           

                     گفتم از عشق من چنین سخن مگوی

                                     

                                             گفت : خوابی سالها دیر کرده است

            

                   در آیینه به خود نگاه میکنم آه