می دانی

                                     پیرهن جدایی ات بدجور  

                             به قامتم گشاد است

تو نیستی

                                                    آسمان بی معنیست

حتی آسمان پر ستاره

                                    و باران

مثل  قطره های عذاب روی سرم می ریزد

                                                          تو نیستی

                                و من چتر می خواهم ...

هر چیزی که حس عاشقانه و شاعرانه می دهد 

                               در چشمانم لباس سیاه پوشیده...

                            خودم را به هزار راه میزنم

                                                    به هزار کوچه

                                  به هزار در

                                                   نکند یاد آغوشت بیفتم ...